بریر بن خُضَیْر هم فریاد می‌زند: خدا بر ما منّت گذاشته که در رکاب تو کشته شویم و تن ما پاره پاره شود، در عوض جدّ بزرگوار تو در روز قیامت شفیع ما باشد.

و حسین با این یاران و خانواده‌اش که تمام دل و دارایی او هستند، به کربلا می‌رسد.

- نام این زمین چیست؟

- کربلا.

- خداوندا! به تو پناه می‌برم از «کَرْب» و «بلاء».

و این اولین مکالمه حسین و حضرت حق در نینواست.

- پیاده شوید که اینجا محل افتادن بارهای ما و ریخته‌شدن خون‌های ماست. اینجا آرامگاه ماست.

دل زینب می‌لرزد: این سخنان از آنِ کسی است که یقین دارد کشته می‌شود.

- بله خواهرم! یقین دارم.

آه از نهاد زنان حرم برمی‌آید. صدای اُمّ کلثوم به گوش حسین می‌رسد: یا محمد، یا علی، یا حسن ...

کمی به ام‌کلثوم نزدیک می‌شود و می‌خواهد آرامش کند: صبور باش. ساکنان ملکوت اعلی و اهل زمین، همه فانی هستند.

و بعد: اُمّ کلثوم، زینبم، فاطمه‌ام، رَبابم. مبادا بعد از کشته شدن من، گریبان بدرید و صورت بخراشید.

زینب آرام زمزمه می‌کند: کاش مرگ من می‌رسید. احساس می‌کنم امروز مادرم فاطمه و پدرم علی و برادرم حسن از دنیا می‌روند.

حسین به خواهر می‌گوید: مراقب باش شیطان صبر و بردباری‌ات را از تو نگیرد.

لب‌های زینب می‌لرزد. حسین، برای او فقط برادر نیست. وقتی مادر رفت، حسین او را آرام کرد و شانه‌هایش پناه بغض‌ها و اشک‌های زینب بود. وقتی پدر رفت، حسین بود که دستانش را در مراسم تشییع پدر در دست داشت.

- فدایت شوم، کشته خواهی شد؟

حالا چشمان حسین هم پر می‌شود.

زینب پاسخش را می‌گیرد ...

منبع:ایسنا - حسام‌الدین قاموس مقدم